Con calma

Case unha semana dun post ao seguinte, non está mal, será consecuencia indirecta do regreso dos meus xefes este luns. Teño algúns posts en mente pero polo dagora fáltanme as fotos. Por iso o de hoxe vaise quedar nunha anécdota con reflexión final.

Tras comer o mellor peixe desde que cheguei a Chicago en casa de Fabio (dono do barco, compañeiro de traballo e afortunado posuidor da casa máis fermosa que vin na cidade), saimos a dar unha volta o mesmo Fabio, Roberto e mais eu. Rematamos nun local interesante onde todo era pretendidamente "orgánico", desde as cervexas até a decoración. Ao pouco de chegar e diante do pouco animado que estaba o sitio Roberto decidiu que había que mudarse a outro local onde estaban uns amigos, eran as 11:55pm e se chegabamos antes das 12 o entrada serían 10$ despois 20$. Así que houbo que correr.

Cando chegamos había unha cola de xente pija (non ten outro nome, ok si: posh) vestidos de pijos, esperando a que unha tipa da mesma especie vexetal lles dese entrada previa revisión por dous humanoides gorila-wannabe con pinganillo como elemento distintivo da pertenencia e esa dexenerada especie pseudohomínida. Xa por principio non me gusta pagar para entrar en ningures, e menos nun sitio así. De favor cobrábannos os 10$ porque case eran as 12 pero claro, seica non lles gustaron os meus pantalóns.

Creo que o tipo se quedou un pouco volado cando en vez de discutir, arrastrarme, suplicar ou pagarlle 100$ por deixarme entrar cos meus pantalóns verdes con petos por todos lados de 9$ (oferta en GAP e os únicos decentes nesa tenda e no resto que visitei), puxen un sorriso de orella a orella porque me acaba de facer un favor. De calquera xeito Fabio tampouco quería entrar porque non era o seu estilo, ademais levaba uns pantalóns semellantes aos meus, e o único realmente danificado co meu estilo foi o bo de Roberto que realmente quería entrar.

Como compensación suxerín ir ao Ñ, un local arxentino con porteiros simpáticos (non se preocupan de como vistes, só de que teñas máis de 21 e o ID enriba). Durante o camiño e vendo a lixeira frustración de Roberto deume tempo a pensar. Ao principio estaba convencido de que a miña postura era a correcta, eu vístome como me dá a gana e mentres vaia limpo e se alguén non lle gusta que se foda.

Pero ao fin un non sae só, e realmente todo o que se me require é levar uns pantalóns normais, camisa e zapatos. É dicir, os principios son algo moito máis complexo que como se viste un. E por outra banda, se saes con máis xente e queren ir a un local con dress code, estás a obrigarlles a cambiar de opinión só porque decidiches vestir contra as normas.

Reflexionarei ao respecto, por sorte esta fin de semana toca ir a festivais e ao aniversario de Fabio en Humbolt Park, co cal non me preocuparei pola roupa.

Pásade boa fin de semana!

PS É que para min acaba de comezar :)