Monday, September 29, 2008

Friday, September 26, 2008

Apuntamentos de economía

Por se alguén aínda non se enterou a economía yanki vai de coña.

Hoxe seica un banco que facía anuncios bastante estúpidos (WaMu, ver vídeo) foi ao carallo tras, en palabras do seu anterior xefe executivo, tentar ser o WalMart dos bancos. Algo así como se un quere se o DIA ou o Lidl dos bancos, vaia. 

Os rumores din que os executivos de Chase aceptaron a oferta despois de que alguén do goberno lles explicase que de non facelo o fondo de compensación pagado por todos quedaría valeiro, tamén cometou que se cadra podía disparar a pistola que tiña apuntando as súas bolas. Así que Chase acaba de facerse cun montón de mal crédito e xa veremos que fai con el.

Pero, de todos os afectados, o que máis mágoa me dá é o coitado do director executivo de WaMu. Levaba só tres semanas na oficina despois de que os accionistas se desfixeran do seu predecesor, o do Walmart dos bancos. O pobre do home enterouse de que xa non era xefe cando voaba de regreso ás oficinas centrais do banco. Agora vai ter que malvivir cos escasos 19 millóns de $ que lle corresponden en concepto de indemnizaciones por cancellarlle o contrato. E é que os hai con pouca sorte.

Como sabedes o goberno está a tentar pasar un presuposto de 700 billóns de $ para rescatar Wall Street. Deses billóns eu estou poñendo 2000 $, pero vendo a situación desesperada na que se quedou o ex-xefe de WaMu, doen un pouco menos, que manter un alto nivel de vida é moi caro, coño!

E xa que estamos con caralladas:


E hoxe temos a primeira cita romántica entre os dous candidatos. Rumoréase que McCain pode comparecer así vestido:

(foto tomada de http://shakespearessister.blogspot.com/2007/12/mccain-still-k-street.html)

Tuesday, September 23, 2008

O diagnóstico non é o tratamento

A pesar do que nos conta o Dr. House, na maior parte da existencia dun clínico o diagnóstico soe ser a parte menos importante do seu labor. Isto é especialmente certo no eido da psiquiatría, onde o diagnóstico concreto pode ser menos relevante que ter unha idea clara de como afrontar os síntomas máis molestos para o doente.

Un diagnóstico psiquiátrico de especial impacto social é o da adicción a unha substancia. Así, un adicto ao alcol soe atopar dificultades para levarse ben cos seus amigos, trata de garantir un suministo axeitado de licor, descoida atender as súas tarefas e, en xeral, leva unha vida bastante miserábel para el mesmo e os que o rodean.

Con todo, se alguén recibe un diagnóstico de adicción, xa está no camiño da recuperación, a terapia pode ser longa e dura, pero o primeiro paso é recoñecelo.

O anteriormente mencionado ten unha lectura política, unha das tarefas máis importantes dun xefe de estado é evitar problemas para a súa poboación, e se estos aparecen, diagnosticalos e comezar o tratamento.

Na nosa historia recente temos exemplos de bos diagnósticos e malos tratamentos. Basta  con ler os escritos de Gorbachev e a súa Perestroika para darse conta da xenialidade e precisión con que describiu os problemas da extinta URSS, pero todos sabemos como rematou o asunto, sendo este un caso claro de bo diagnóstico e mal tratamento.

Fai dous anos, en Febreiro do 2006, W tivo un intre de xenialidade e fixo un diagnóstico: os EUA son adictos ao petróleo. Os efectos de esta adicción eran, e son, bastante obvios: a estas alturas o único país que aínda apoia incondicionalmente a política exterior USamericana é o Reino Unido, a ONU foi asasinada hai tempo debido á necesidade imperiosa dos EUA de garantir o suministro, o goberno esqueceu as súas tarefas e os especuladores levaron a economía a unha ruína que só os impostos poden tentar salvar, o número de países latinoamericanos molestos ou belixerantes con Washington aumentan, etc.

Pero non hai que ser un xenio para saber que o tratamento pasa por reducir a dependecia enerxética do petróleo a base de investir e investigar alternativas. En realidade estas existen e se o petróleo supón ter que negociar e manter tropas en áreas perigosas do mundo, se cadra o coste compensa o esforzo.

Claro que iso sería o normal, pero facer cousas normais non se estila moito. Así que W decidiu que a solución para o seu diagnóstico é peforar máis en territorio doméstico e en augas territoriais, aínda que para iso faga falla destruír algúns espazos protexidos.

É obvio que W non é un clínico, pero sóame que a solución a unha adicción non soe ser darlle máis drogas ao adicto.



Monday, September 22, 2008

Sarah Palin, a muller que pensa que os Picapedra están baseados nunha historia real

A verdade é que eu quería facer un post sobre política e sobre os candidatos á vicepresidencia. Pero non pode ser, porque McCain fixo os deberes e iso merece un post.

Para os non iniciados aclaro que o vicepresidente dos EUA é, obviamente, o presidente se a este lle pasa algo e, polo demais, abúrrese como unha ostra presidindo o senado (onde pode votar se hai empate) e indo aos actos onde o presidente é preciso pero este considera que non son de suficiente importancia. Constitucionalmente o vicepresidente non ten poder executivo, aínda que o presidente pode darlle poderes especiais se o considera, un bo e exemplo é o propio Dick Cheney que actúa como un primeiro ministro para que W pode batir o récord do presidente con máis días de vacacións.

Como podedes deducir, normalmente na campaña a elección do vicepresidente é bastante irrelevante e tradicionalmente considérase que pode restar votos ou ser neutral pero pouco máis. Afortunadamente neste caso vivimos unha excepción que vén de Alaska, ten a tenacidade dun pitbull, é unha hockey mom e chámase Sarah Palin.



McCain é vello, iso non ter porque ser un problema en política sempre que a un non se lle note moito, ademais é un tío (vaia que ten pito), ten demasiada experiencia en Washington e é un militar. Total, que para solucionar o de ser vello, escolleu a unha persoa xoven, para o de ter pito escolleu unha persoa con vaxina, para o da experiencia escolleu a alguén sen ela, e para o de ser militar escolleu unha xornalista deportiva con tropecentos fillos.

E menuda fixo!

Para comezar, de súpeto todas as nais de américa estaban superemocionadas que te pasas: unha delas pode chegar a vicepresidenta! De feito as fans de Palin (ela ten fans, por suposto) consideran o feito de que sexa unha delas a súa máxima cualificación. Outro mérito de Sarah Palin é que ao ter unha vaxina porque así, os ataques contra ela convírtense automáticamente nun ataque contra todos os seres con vaxina, co cal as críticas que os seus adversarion fan teñen que ser moi medidas. Pero sigan, que aínda hai máis.

A propia Palin definiuse nun chiste: "I was just your average hockey mom. I love those hockey moms, you know, they say, what is the difference between a hockey mom and a pit bull? Lipstick." Ben, cómpre clarificar unha cousa na cal o lector se cadra non reparou, Sarah Palin e un pitbull tamén comparten o mesmo grao de cualificación profesional.

Como dixen antes, tampouco é para tanto ao fin non se candidata a presidenta, pero é que McCain non só é vello, ademais ten unha seria tendencia a sufrir cancro. Así que nun período de catro anos non sería raro que realmente chegase a ser presidenta. Iso sen contar con que de non chegar a gañar McCain, esta muller voltará a tentalo, porque el a puxo na carreira, e se non é desta, será noutra ocasión.

Entremos agora na parte interesante da historia, quen ou que é Sarah Palin?

A nivel superficial a resposta é sinxela, é unha MILF e non ten relación co Monty Python Michael Palin.

Nun nivel un pouco máis profundo podemos falar das súas cualificacións académicas: estivo un semestre no Hawaii Pacific College pero as festas non debían ser moi boas porque de alí foi ao North Idaho College, onde pasou dous semestres en estudos xerais (algo así como humanidades ou non sei que quero facer), de aí foi á University of Idaho por outros dous semestres. A continuación foi ao Matanuska-Susitna College en Alaska por un curso académico e por último regresou á University of Idaho por tres semestres onde por fin conseguiu graduarse en xornalismo-comunicación. Iso si, non perdeu o tempo porque durante este periplo gañou o concurso de beleza de Wasilla, rematou terceira en Miss Alaska e conseguiu unha beca de estudos como Miss Conxenialidade.


Desde aquí todo sería despegar, de xornalista deportiva en TVs locais a alcaldesa da súa cidade por dúas lexislaturas e finalmente, no ano 2006, gobernadora de Alaska.

Pasemos agora a analizar a esta señora en serio. Sarah Palin cree que a terra ten entre 6000 e 8000 anos, o que ademais de deixar fóra de xogo a Guerra de Troia resulta un pouco preocupante en alguén que vai ter acceso aos botóns nucleares. O motivo de semellante aberración intelectual non é que se perdese algunha clase entre tanto ir e vir dunha universidade a outra. Non, o motivo é que Sarah Palin é cristiana. Concretamente é unha carismática, que é un tipo de pentecostalista.

A moitos isto pode parecervos irrelevante, ao fin de ser será vicepresidenta dos EUA e no peor dos casos presidenta. Lembrades a historia dos botón nuclear, non?

Os pentecostalistas pesan que a biblia é a guía para todo, o único manual que fai falla na vida, de feito pensan que todos, incluso os non cristiáns, deben guiarse pola biblia. Así, Sarah, sendo alcaldesa tratou de prohibir unha lista de libros na biblioteca local (como Harry Potter ou algo de Shakespeare). Pero iso non é o peor, o peor é que consideran que todo o que lles acontece é designio de deus, e que polo tanto deben aceptalo como tal.

Así, Palin ten tendencia a non pestanexar. Segundo as súas propias palabras cando McCain lle ofreceu o posto ela non pestanexou. É que non era McCain o que lle ofrecía o posto, era deus, e se deus quería que fose vicepresidenta, quen era ela para dicir que non.

Na mesma liña, cando a súa filla adolescente quedou preñada doutro adolescente, primeiro tratou de encubrilo, pero unha vez saiu á luz decidiu que o mellor era que os pais adolescentes casasen e tivesen o fillo. Ao fin non era o seu apoio á ensinanza da abstención como única opción nos institutos a que faiara, era deus mesmo o que decidira que algo así debía pasar.

Agora imaxinade comigo, imaxinade que o melanoma invasivo de McCain sae especialmente invasivo e lle fulmina as catro neuronas que lle deben seguir funcionando. Sarah Palin non pestanexa porque é deus o que a acaba de situar no sillón máis poderoso do mundo. Uns meses máis tarde aos rusos lles dá por bombardear unha base americana en Ukrania en resposta á colocación dun escudo antibalístico na mesma. Catro soldados americanos morren. Unha resposta inmediata e firme é solicitada polos militares no pentágono. Comeza unha escalada de ataques a obxectivos tácticos en países aliados.

Sarah Palin segue sen pestanexar, é deus de novo o que a está a poñer a proba e ela ten as armas máis destructivas do mundo. O conflito chega ao punto no que o seguinte paso é a destrucción mútua asegurada, os rusos deteñen o seu avance conscientes de que foron demasiado lonxe e prefiren negociar antes de non ver o seguinte mencer.

Pero a presidenta dos EUA pola graza de deus non ten ese problema, ela é carismática, ela coñece a verdade, a ela lévanlle dicindo por corenta anos que o fin do mundo está perto. E por fin ten unha revelación, é o momento, millóns de seres humanos van morrer, pero non importa, porque ela, que pensa que a terra ten 6000 anos e que descendemos dunha parella que falaba con serpes, sabe o que vai pasar.

Tras o delirio nuclear e a fin do mundo, os seus, os da súa secta, irán ao ceo con Xesús onde terán felicidade por toda a eternidade, e o resto (ti e eu) iremos ao inferno que é onde debemos estar.

Con esa idea na cabeza Sarah Palin non pestanexa e pulsa o botón que non debera existir.



Chamádelle esaxeración pedagóxica, pero creo que queda clara a miña opinión.

Tuesday, September 2, 2008

All together now!




A verdade é que me custou decidirme, fixen un montón de comparativas con distintas compañías e distintos modelos. Algunhas opcións quedaron fóra e ao final o tema quedou entre BlackBerry e o Iphone. Pero dándolle voltas ao matraquillo o Iphone seguía gañando, non era perfecto pero si era o teléfono que eu quería.

Vale que pola rúa só vexo douchebags con eles e que vou parecer un fanboy de apple, pero en definitiva, tras un mes de investigación, estaba decidido.

Até que me atopei co fillo parvo de Steve Jobs, que probábelmente traballa no departamento de foder aos usuarios.

Aproveitando o labor day (festa onde se celebra o que sufren as nais no parto -joke-) achegueime á tenda Apple en Skokie ao prever que a de Michigan Ave estaría até arriba de xente. Sabía que este era un risco grande porque o CI medio do empregado da flagship no Downtown está unha desviación típica por debaixo da media poboacional, pero é que o da xente de Skokie está dúas...

Con todo, lembrei o seu efecto talismán cando a primavera pasada fíxenme con tres Iphones 16gb e un Macbook pro no último momento.

Aí cheguei eu co meu sorriso, díxenlle ao tipo hortera de camiseta laranxa que me puxera na cola para os Iphones. A continuación un dos especialistas achegouse a min coa caixa do meu futuro teléfono... E neste punto a miña experiencia foi cercana a lidiar coa Garda Civil en Airbag (los papeles del coche).



O empregado que me atendeu era unha mezcla entre un skinhead e un geek sen luces. O primero que fai é pedirme un State ID (aclaro que nos USA non son obrigatorios e eu non teño un), pero esa xa a sei porque sempre me pasa e soluciónase sacando o carné de conducir español porque ten unha foto e un nome... Pero non esta vez, o tipo quédaseme mirando e me pregunta se son cidadán americano. Agora eu si que me quedo de pedra, respondo non e con cara de nin ganas coa merda de país que é este. Marcha a falar co encargado.

Regresa e afirma que non me pode vender o Iphone porque non teño número da seguridade social. Aclaro, si teño número da seguridade social porque se non a ver como me pagan o meu soldo, o skinhead geek mírame con cara de perdido, podo escoitar as súas dúas neuronas tratando de facer sinapse. Marcha falar co encargado.

Regresa e pregunta se teño a tarxeta, cousa que nin eu nin ningún americano no seu san xuizo ten porque todo o mundo sabe que ese número é segredo e se cho rouban poden suplantar a túa persoa. Con todo aclaro que sei o número de memoria. Pregunta se teño o pasaporte, comezo a sospeitar que os membros da gestapo que escaparon da alemaña nazi foron contratados por apple. Afirma que non me pode vender o iphone por motivos de seguridade. Pregunto que clase de motivos son eses, que se teño cara de terrorista (neste punto a resposta é si pero non o di). Pretende dicir algo de xente desbloqueando Iphones remata dicindo que nada de nada.

Pido falar co encargado, tras uns minutos aparece un tipo de mediana idade co pelo canoso. Explícame que para mercar un iphone fai falla:

To purchase and activate iPhone 3G, you need the following:*
  • Credit card
  • Social security number
  • Valid government-issued photo ID
  • Current wireless account number and password or PIN (if you’re new to AT&T)
Resposto que me sorprende que fosen capaces de vender tantos cunha política tan estúpida e marcho, obviamente. Alguén me suxire que todo é culpa de ATT que é algo así como Telefónica nos USA.

Pois ben, acabo de ir á páxina de ATT e mercar isto:



Todo sen presentarlle pasaportes, ID´s ou tarxetas a ninguén, todo coa mesma operadora do Iphone.

Cómpre salientar que a pantalla non será tan grande, pero polo menos teño un teclado de verdade e un GPS que dá direccións paso a paso. Ademais, claro, de acceso ilimitado a internet e a posibilidade de empregar a Balckberry como módem para o meu computador. Todo por menos da metade de prezo do Iphone.

Así que, unha vez máis: fódete Iphone!!!