Monday, April 30, 2007

Tempo


A hora do reloxo do meu computador segue fixada na hora española. Son as 5:10 am alí. O tempo resulta un xeito raro de medir a distancia. Para nós esa dimensión camiña sempre no mesmo sentido, acelerada ou ralentizada, mais sempre cara diante.

Pero, de claquera xeito, iso significa que mentres eu escribo vós durmides. Aínda que quixera, non podería comunicarme convosco. Por iso me limito a lanzar posts.

Como podedes imaxinar o luns poucos eventos interesantes trouxo, e non me vou parar a enumerar a multitude de detalles típicamente americanos cos que me crucei.

Polo pronto teño uns cantos papers para ler, un lugar onde deixar as miñas cousas e unha morea de papeis burocráticos destinados a darme existencia neste país mediante a consecución do meu número da seguridade social (SSN).

Doces soños.

(foto de Gui, o gato)

Sunday, April 29, 2007

Cousas de mudarse

Tras o da faba continuei facendo o turista un intre máis con Roberto e Luz. Chicago resulta ser unha cidade fotoxénica, pero ao mesmo tempo demasiado recargada. É dicir, non é complicado sacar unha boa foto pero hai tantas cousas fermosas que todas xuntas en tan pouco espazo no lugar de levar a unha beleza superior conducen a un resultado bastante peor có dos seus compoñentes.

Deixo algunhas fotos que demostran a miña primeira proposición, pero para confirmar a miña teoría por completo teredes que vir vós mesmos a comprobalo.



Ao final do día estiven unhas cantas horas en Borders buscando un libro de Weber e tomando algo con Bashkim (un médico de Kosovo que traballa no instituto e vive con Roberto). Cando iamos para casa preguntoume se tiña comida. Evidentemente non teño, así que o arranxei con isto:

E si, fun incapaz de comer todo o bocata.

Chicago e a gran faba cromada


Na viaxe en avión fun lendo un libro de máis de mil páxinas e volume acorde a tal cantidade de papel. Por se non o imaxinades fun un espectáculo porque na clase turista non hai precisamente moito espazo dispoñíbel...

O libro en cuestión é a biblia dos neurocientíficos así que ten gráficos con neuronas, cerebros e todas esas tolemias das que gustamos os do gremio. Así que, cando estaba decidindo como ía facer para compaxinar a bandeixa de comida feita por e para cidadáns liliputienses co meu obeso compañeiro celulósico, a miña compañeira de asento decidiu falar comigo.

Resultou ser unha rapaza USamericana de Chicago, de nai colombiana e pai mexicano, estudante de psicoloxía na Loyola University (si, nin en Chicago se pode librar un dos xesuitas). Este feito debeu ser o que fixo que falase comigo no canto de pedir cambio de asento por compartir viaxe cun friki perigoso.

Descoñezo se Stephanie, nome de xoven, sacou algo en limpo da conversa mantida. Eu saquei en limpo un conto sobre a existencia dunha enorme faba nun parque de Chicago:

Total, hoxe fixen o turista un rato con Roberto e Luz (unha amiga de Roberto de Honduras) e atopei a famosa faba. Cando mo contaba Stephanie pareceume a cousa máis parva do mundo. De feito, con esa mentalidade colonial propia dos europeos, pensei: "estes yankis son un horteras sen criterio".

A cousa é que mentres lle sacaba fotos á faba escoite unha voz perto de min chámando polo meu nome. Como non coñezo a ninguén en Chicago ignoreina un rato mentres me concentraba no traballo de presionar o botón. Cando rematei e me volvín, resultou ser Stephanie.

Semella que Chicago non é tan grande despois de todo.

Friday, April 27, 2007

Galiza en chicago


Ok, cheguei.

Onte ceei polbo á feira, polbo á brasa, mexilóns, peixe guisado e outros platos típicos de Chicago regados con Estrella Galicia... Debe ser esa clase de cousas que un pode facer nesta cidade, por certo, salvo o polbo a feira, o resto estaba espectacular.

Roberto resultou ser un gran tipo con unhas preferencias bastante nobles: divertirse e vivir ben. Ademais tamén semella ser un científico competente e con posibilidades de chegar lonxe. Pero estou aquí para falar de min mesmo, suficiente sobre Roberto.

Polo dagora a miña vida consiste en non caer co sono, construír frases coherentes e resultar amábel. Os meus xefes son dous venerables señores italianos, foron bastante amábeis comigo e déixanme a próxima semana para situarme. Polo pronto a miña única obriga é un seminario o luns na mañá.

Xa está, primeiro post feito, xa podedes criticalo.

Have fun!