Cando me disfrazo de pitufo

Para compensar a ausencia de medios visuais do post anterior, hoxe saín da casa coa cámara no peto.

Non hai moita xente na rúa cando me dirixo ao traballo, debe ser porque normalmente a xente emprega o carro para desprazarse e porque entro hora e media máis tarde có resto dos mortais.

Como se pode observar, o día estaba algo fresco. O edificio da foto é o Instituto de Psiquiatría... Ben, é a Escola de Saúde Pública e o Instituto de Psiquiatría, corrixo. Antes era un psiquiátrico, creo... Se cadra agora é un psiquiátrico, non sei.

Hai xeitos e xeitos de ir vestido ao traballo. Eu son un deses aos que se lles supón traballar co que ten dentro da cabeza e os meus xefes asumen que o meu aspecto persoal non garda relación co meu rendemento intelectual. Vaia, podo ir ao traballo vestido como se saia dos c****ns (que pasa? os meus pais tamén len o bló).

Con todo hai unha área do laboratorio á que cómpre ir ben presentábel porque alí viven os que fan que todo isto da investigación básica en psiquiatría funcione: os animais. Ben, no meu caso concreto: os ratos.

Dalgún xeito misterioso algunha cabeza pensante decidiu que aos ratos lles gusta a cor azul e para telos contentos, antes de presentarse diante dun rato hai que vestirse todo de azul. Todo o traxe supón tamén un gorro moi gracioso, pero eu por agora paso dese remate final.

Así, cando un rato me ve no traballo non ve ao tipo que estades acostumados, nooon. O coitado ve isto:

Pero pese ao susto seguen a ser bastante eles mesmos (o cal di moito destes seres). Aquí temos un exemplo de rato facendo algo moi habitual neles: explorar!