San Francisco

A pasada fin de semana tocou visitar o norte de California e en concreto San Francisco. Tratarei de ilustrar con fotos algo do que foi pasar por esta cidade. Só con imaxes é complicado partillar convosco o que foi a miña estadía, para ter unha experiencia completa hai que ir. Eu estou por voltar, acéptanse candidatos.

As resminiscencias galegas, nas cores e nas sensacións, foron constantes durante toda a estancia. Se até gamelas atopei!



O primeiro día foi un tanto caótico por chegar tarde e despois do traballo. Pasar de conxelarnos no chairo Chicago a estar cómodos no exterior da icónica orografía de San Franciso foi un shock. Ademais, con iso de que aquí non morren, California está chea de sen-teito (paradoxas do país máis rico do mundo) co cal a nosa impresión foi aínda máis desacougante.

Para eliminar a mala imaxe inicial e dado que de gran cidade xa levamos moito, o segundo día decidimos conducir catro horas pola California profunda para ver unha das reservas naturais máis grandes do país, Yosemite Park. É un deses sitios onde un se pode atopar un urso...

Mentres conducía tiven tempo a notar a semellanza con Galiza, como mínimo nas cores.



E isto é desde a autoestrada. Antes de comezar a subir montañas paramos a coller folgos e as vistas eran aínda máis familiares.



Unha vez en Yosemite, onde ursos come-homes, a paisaxe mantivo as cores galegas, mais a espectacularidade foi puramente norteamericana.











Catro horas de volta, máis sen-teito e listos para o terceiro día e a visita á cidade. Esta vez en serio.

Algo que as fotografías teñen grande dificultade para representar é a inclinación. Hai rúas nesta cidade nas que dá a sensación de que se te apoias nun carro este vai dar unha volta e caer a rolos. Menos mal que conducen carros automáticos, porque non quero imaxinar como pode ser aprender a guiar por aquí.



Fiquei abraiado cos diferentes barrios da cidade e que, a pesares das costas, un pode camiñar dun lugar a outro sen grande dificultade. Entrar no barrio chinés supón realmente menterse nun anaco do gran país que é China. En moitas tendas nin se molestan en rotular en inglés. Noutras, as tendas adicadas a turistas, pódense atopar trangalladas a prezos de risa. E despois, está as tendas onde venden trangalladas a prezos indignos de ser escritos nunha etiqueta.



Se alguén precisa unha mesa-taboleiro de xadrez con tamboretes a xogo que avise...

Continuando co tema galego, San Francisco ten un aquel con Vigo, pero ben organizado. Ter mar axuda moito, e despois de tanto tempo sen miralo non quixen evitar meter, polo menos, os pés.



Pero non fun o único entusiasmado pola visión da auga.



Para o derradeiro día quedou visitar o Golden Gate e percorrer algunhas das amplas zonas verdes da cidade. Moitas son algo máis que parques, xa que se perden nas montañas lonxe da cidade. A posibilidade de cambiar da urbanización ao monte é algo que se vota en falla en Chicago.



No barrio dos hippies, entre tendas de roupa de segunda man e artiluxios para fumetas, atopei unha tenda de música descomunal. Verdadeiramente tiñan de todo, e se non mirade:



Desde logo, non será por saber clasificar. Xuro que a etiqueta non a escribín eu para a foto.

E logo, regreso á gran cidade.

San Francisco é desde logo unha cidade para visitar con máis calma. Ou incluso para vivir.