Saturday, February 28, 2009

Conversas do tren

Unha das vantaxes de coller o transporte público é que de cando en cando tócache compartir comboio con algún tarado, e de cando en cando son simpáticos ou entretidos.

Aclaro que os tipos raros son máis habituais nas fin de semana, a horas intempestivas e en certas liñas. Durante a semana deben estar agochados onde sexa que vivan deixando á xente normal empregar o tren de xeito aburrido.

Ao que ía, que estaba eu con Deanna montado na liña vermella ás 11:00am e tiñamos diante a unha muller e a un home de mediana idade falando a un metro de nós. Chamoume a atención que a tipa falaba co outro mentres escoitaba música cos cascos, pero iso non é ilegal até onde eu chego.

Nalgún punto a conversa levou a canto tempo levaban sen consumir drogas grazas á axuda de deus... O tipo levaba uns anos e a outra cento e pico días. Tamén comentaron de como cando caían inconscientes pola intoxicación sentían como o diaño tentaba roubar as súas almas.

Levaban un rato falando das súas experiencias e de como deus e a Biblia os estaban a axudar cando o rapaz sentado xusto detrás deles interrumpiu a conversa. Semellaba un xoven normal e pensei que ía pedirlles que deixasen de falar de drogas coma se estivesen a falar da lista da compra, pero non. O que fixo foi ingadirse á conversa dicindo que el tamén fora un adicto até hai un ano cando descubriu papás no ceo e cousas así que o sacaron do vicio...



Todos parecían moi contentos de ter pasado de usar drogas a ter unha superstición, parece un bo cambio pero cómpre pensar que ambas supoñen aceptar un locus de control externo para a propia conduta. Un adicto pensa: "asalto a xente na rúa porque teño mono", e un fanático pensa: "estou limpo porque se non o papá do ceo vaime mandar ao inferno". O locus de control externo fai que un non se sinta responsábel do que fai, xa que o fai por motivos distintos a un mesmo e iso incrementa as súas posibilidades de recaída.

En fin, que estaba todos falando das súas aventuras cando o maior de todos suxeriulle ao recén chegado á conversa que lese Salmos 20 para celebrar a súa victoria sobre a droga. O outro preguntou cal fora o evanxelista que escribira iso e, obviamente, o outro aclaroulle que era unha pasaxe do Antigo Testamento. Digou eu que se te consideras seguidor dun deus que só ten un libro o mínimo é coñecelo.

Comezaba a ter eu ganas de entrar na conversa pero Deanna decidiu que xa era demasiado e cambiamos a outro vagón.

Francamente, se alguén se mete nas drogas, o mínimo que pode facer é aceptar que o fixo porque quixo, non porque o demo o tentou ou por ter amigos rusos aficionados á esmorga. E se un se fai adicto e logo o deixa, xa que conseguiu algo bastante difícil, polo menos debera atribuírse tanto o mérito como a responsabilidade de manterse nese estado. Porque a deus dálle exactamente igual o que metas no nariz ou na vea e o demo xa ten aos políticos para darnos polo c...



Wednesday, February 25, 2009

Obama é o anticristo e-ou Hitler!!!

Monday, February 2, 2009

O Ministerio de Ciencia e Innovación decide poñer o carro antes cós bois

Precisamente hoxe que teño moitas cousas que facer o goberno de España decide facer o ridículo entre a comunidade científica internacional.

Calquera que estea a desenvolver a súa carreira investigadora no Imperio Pequeno sabe que os recursos para a ciencia son escasos e as trabas burocráticas crecen como malas herbas. Aínda así, o Ministerio de Ciencia e Innovación decide facer honra ao seu segundo nome e poñerse a innovar.

Todo comezou cando cheguei a penúltima páxina desta descoñecida publicación:



Non, non vou falar dos artigos publicados o 23 de Xaneiro nunha das revistas científicas máis importantes. Vou falar do que pasou cando cheguei á penúltima páxina e atopei, a toda cor, un insulto á intelixencia en forma disto:



Seica os científicos españois voan en business ou algo así!

En realidade eu os entendo, o panorama científico é tan desolador que é mellor tentar inventar a realidade que tentar cambiala. Para o cal, hai que gastar os cartos nun anuncio e non destinalos a pagar laboratorios. Ou polo menos, é moito más barato.

Segundo a propaganda do Ministerio do Amor, digo de Ciencia, somos novenos en producción científica e
os segundos en crecemento do presuposto para investigación. Pero este anuncio non foi publicado en EL PAIS, ou nalgún outro pasquín para progres madrileños, onde ese tipo de cifras acéptanse sen crítica. O lector medio de Science probálmente sabe a cantidade de premios internacionais que rebiu a ciencia feita en España (que non por españois). Tamén sabe que a taxa de crecemento dun presuposto pode ser moi alta, especialmente se esta está moi baixa (Lei de Valores Iniciais).

Pero xa postos a mirar clasificacións e compararnos co resto do mundo, no lugar das cifras trucadas do Ministerio, ollemos cara o que pubicou a OCDE no ano 2008:

No ano 2007, a porcentaxe do GDP (Producto Interior Bruto) español investida en R&D (Investigación e Desenvolvemento) sitúa a España de primeira!

Ou non, para ser primeira tería que bombardear, por orde, os seguinte países: Suecia, Finlandia, Xapón, Corea (do Sur, supoño), Suiza, Islandia (estes deben estar baixos agora), Estados Unidos, Alemania, Austria, Dinamarca, Franza, Canadá, Bélxica, Reino Unido, Australia, Holanda, República Checa, Noruega, Luxemburgo e Irlanda. Ficarían a salvo da furia destructora española: Nova Zelanda, Italia, Hungría, Portugal, Turquía, Grecia, Polonia, México e a República Eslovaca. Por presuposto, o Imperio Pequeno sitúase no posto 21 da investigación mundial.

No tocante á producción científica, supoño que falan de artigos publicados, pero como coñezo ese costume que hai en España de publicar en revistas cun impacto ínfimo editadas polo amigo de toda a vida, imos ollar onde se sitúa España no número de patentes por milleiro de habitantes (do ano 2005). A ver, toca cargarse: Xapón, Suiza, Suecia, Alemaña, Holanda, Corea, Estados Unidos, Finlandia, Luxemburgo, Dinamarca, Austria, Franza, Bélxica, Reino Unido, Noruega, Canadá, Islandia, Australia, Nova Zelanda, Irlanda e Italia. Pero, ficamos diante de: Hungría, República Checa e Portugal.

Para a próxima vez que o ministerio decida tirar cos cartos, eu recomendo evitar dar número e posicións, porque poden ser discutidos e contrastados. Cómpre centrarse na superioridade espiritual de España, que aí non nos gaña nin dios... Vale ese si, pero aínda estamos de segundos.

Falo de algo así:



Ah, téñase que en conta que os datos publicados non inclúen a China... E que os países onde de verdade se fai boa ciencia non precisan poñer anuncios.