Sunday, March 28, 2010

A esquizofrenia de progresión lenta e os prostitutos científicos

Nas clasificacións psiquiátricas empregadas no mundo occidental diferéncianse catro tipos de esquizofrenias: a paranoide, a catatónica, a desorganizada e a indiferenciada. Algunhas clasificacións engaden a esquizofrenia simples e até aí soen chegar os subtipos. Mais na Unión Soviética, os psiquiatras tiñan un subtipo adicional, a chamada esquizofrenia progresiva ou esquizofrenia de progresión lenta (EPL).

Este subtipo só afectaba ao comportamento social da persoa, ficando calquera elemento propio dos desordes psicóticos ignorados na síndrome. A presencia de criterios vagos permitía aplicar este diagnóstico a calquera individuo, e con demasiada frecuencia era aplicado a disidentes co obxectivo de sometelos a internamento afastados da sociedade.

A EPL é un dos moitos exemplos de colaboración entre ciencia e intereses políticos. Orixinalmente foi proposta por Sukhareva (1937), unha psiquiatra infantil, para clasificar algunhas psicoses observadas en nenos. O diagnóstico foi posteriormente adaptado a adultos e, eventualmente, cando as autoridades requeririon dos psiquiatras unha xustificación científica para as súas accións políticas, aplicado para eliminar disidentes da vida pública.



Outro exemplo de prostitución científica, e seguindo coa psiquiatría, viu do noso propio tío Paco, quen atopou médicos dispostos a deformar a súa ciencia para póla ao servizo de intereses ideolóxicos. Antonio Vallejo-Nágera (1880-1960) foi, entre outras moitas cousas, o xefe dos Servizos Psiquiátricos Militares durante a dictadura franquista. O seu obxectivo foi conducir estudos destinados a demostrar a inferioridade dos "rojos" e a súa base orgánica: o "gen rojo".

Entre as súas servís concusións atopamos propostas como a seguinte, na cal clasifica aos marxistas como doentes mentais: "si militan en el marxismo de preferencia psicópatas antisociales, como es nuestra idea, la segregación de estos sujetos desde la infancia, podría liberar a la sociedad de plaga tan terrible"; ou esta destinada a xustificar, científicamente, a dictadura en contraste coa democracia: "La perversidad de los regímenes democráticos favorecedores del resentimiento promociona a los fracasados sociales con políticas públicas, a diferencia de lo que sucede con los regímenes aristocráticos donde sólo triunfan socialmente los mejores". As mulleres non saen moito mellor valoradas cós comunistas nos seus traballos. En realidade o que el fixo foi empregar a súa posición para dar unha estada científica ás pretensións políticas dun rexime totalitario.

A ciencia é parte da sociedade na que se produce e non está por enriba da mesma. Aínda así, son os propios científicos na súa calidade de expertos os que deben manter o seu traballo fóra da esfera dos intereses políticos. Ao fin, un experto fala de algo no que é docto a xente que non o é, e por iso cómpre ofrecer sempre a información científica do xeito máis obxectivo posíbel.

Pero por desgraza, sempre vai haber individuos dispostos a prostituir o seu coñecemento a cambio dunha Secretaría Xeral ou semellante. Ao fin, o único que teñen que facer é ir en contra da evidencia científica e manipular a súa especialidade para xustificar, ad hoc, as decisións políticas. Ou no caso do noso secretario xeral de política lingüística, sinxelamente ignorar a realidade e a si mesmo.

Por exemplo en : "Eu non son sociolingüista agora, dedícome a outras cousas. Eu como sociolingüista (...) ocúpome do que pasa agora." O coitado non sabe nin o que é!

http://www.xornal.com/artigo/2010/03/28/galicia/uns-din-son-nacionalista-na-xunta-outros-quero-exterminar-galego/2010032800272700108.html

Sunday, March 7, 2010

Saturday, March 6, 2010

Nota sobre Alicia

Un estereotipo común nos filmes yankis é que se unha muller é a protaginista da historia, nalgún intre da narración vai precisar o apoio dun home para continuar adiante. Alguén podería dicir que o caso contrario é igualmente común, pero tamén é certo que e moito mais sinxelo atopar herois masculinos independentes que femininos.

Tim Burton semella terse percatado de que unha muller pode ser heroe e feminina sen precisar que a súa febleza se vexa compensada pola presenza dun home.

E sobre a peli: os fans de Burton estarán encantados e os non fans entretidos.